Steenwieker website

Garnizoensstad Steenwijk In februari gonsde het alweer van de geruchten. Nu echter van geheel andere aard. Allerlei vermoedens werden geuit. Vermoedens die op 10 maart bewaarheid werden. Steenwijk zou een garnizoen binnen zijn grenzen krijgen. In de op die datum gehouden raadsvergadering werd gedeeltelijk opening van zaken gegeven. Als punt 6 stond op de agenda de aankoop en be- schikbaarstelling van grond voor de bouw van een kazerne. Nadat eerst besloten was vergaderd, kwam het voorstel van B&W aan de orde waarin zij de raad voorstelden: Onderhands aan te kopen een perceel grond, gelegen aan de Meppeler- weg en eigendom van de heer Rijkmans. Voor de bouw van de kazerne gratis ter beschikking te stellen een per- ceel grond, gelegen aan de Meppelerweg en Dennenallee, groot 6.43.60 ha, met dien verstande, dat de terreinen weer in volle eigendom van de gemeente komen, indien ze niet meer worden gebruikt voor het doel waarvoor zij ter beschikking van het rijk zijn gesteld. In een toelichting deelden B&W mee, dat 5.65.40 ha al eigendom was van de gemeente en dat dit fl. 11.950 aan huur opbracht. Het stuk grond dat van wethouder Rijkmans gekocht moest worden, had deze nog maar net in zijn bezit, maar wilde dit perceel, omwille van het algemeen belang, wel voor dezelfde prijs verkopen als waar voor hij het had gekocht, zijnde fl. 1.500 en fl. 10 kosten. Uit de daarop volgende discussie kwam naar voren dat defensie ook over dit kleine stukje land dat evenwijdig aan de Meppelerweg lag wilde be- schikken. Hierdoor zou een aaneengesloten geheel ontstaan. Het voorstel werd met algemenen stemmen aanvaard. Sommige fracties lieten het belang voor Steenwijk zwaarder wegen dan de partijprincipes, terwijl een andere partij over het bezwaar van de volgens haar te hoge prijs van het aan te kopen perceel heen stapte. Enkele raadsleden waren bezorgd voor de gevolgen indien het ooit tot een oorlog zou komen. De burgemeester antwoordde hierop dat als het zover mocht komen, de troepen niet meer in Steenwijk aanwezig zouden zijn, maar elders stellingen zouden betrekken.

Oefenterrein. Met het beschikbaar stellen van de grond voor de kazerne was Steenwijk er nog niet. Wat heb je aan een kazerne vol soldaten die nergens kunnen oefenen? Zo komen we bij een moeilijk punt voor Steenwijk. Het heeft B&W nogal wat moeite gekost om aan de voorwaarde van een oefenterrein te voldoen. Binnen de eigen gemeente was dit niet realiseerbaar en moesten de omliggende gemeenten uitkomst brengen. We laten de heeft Goeman Borgesius hierover zelf aan het woord: “Mijne gedachten gaan terug naar dien dag, toen tusschen de schaduwen van morgenpost als een zonnevlek lag de brief van den Commandant van het Veldleger, waarin Z.E. op de mogelijkheid van garnizoen te Steenwijk zinspeelde: een zwak schijnsel achter een berg hindernissen. Deze berg is overtrokken met behulp van meerdere toegewijde en behulpzame gidsen. Doch hoe hoog en hoe steil leek hij in den aanvang: maar staande op den Havelterberg en den Woldberg, leek hij reeds minder hoog en schepten wij moed. Want wij troffen daar aan onze beide ambtgenooten van Steenwijkerwold en Havelte, die met een ruime blijk, over grenzen heen, eenen gehele streek omvatten en de heidevlakte aan onze voeten werd het land van belofte, waar deze, uit militair oogpunt, het ideaal van oefenterrein naderde.” Het stemde hem tot grote erkentelijkheid dat zijn ambtgenoten hun volle medewerking verleenden, waardoor de kansen van Steenwijk vergroot werden. “Het ligt in de lijn van dezen tijd om grondgebied van een ander met troepen en zonder strijd te annexeeren: doch Steenwijk streefde niet naar gezagsuitbreiding, maar via den legalen weg van aankoop, naar bezitsvermeerdering. Maar daarvoor moet men kunnen beschikken over eene Heide-Maatschappij, die ons daarbij zeer waardevolle diensten heeft bewezen. Een wenk in deze richting van collega Stroink getuigde andermaal van een juist inzicht: het werk der Heide-Mij. En door haar met zoo groot tal van eigenaren gevoerde onderhandelingen hebben zich gekenmerkt door ijver, accuratesse en tact, waarvoor het mij eene behoef- te is den heeren Kruitbosh en Wijnbergen hulde en dank te brengen. Wij ingewijden beseffen hoeveel en hoe moeizaame arbeid door U is verzet, sedert den dag, dat mijn collega Eggink met u de eerste en belangrijkste stelling heeft genomen: de eigendommen van den heer Linthorst Homan,” aldus de burgemeester.

Kazernegebouw. Op 20 april 1938 vond in de voormalige synagoge te Zwolle de aanbesteding plaats van de bouw van de kazerne. Een kazerne die zou gaan bestaan uit een poortgebouw en drie daarachter gelegen huisvestingsgebouwen. De Genie had geraamd dat voor de bouw zelf de kosten FL. 435.000 zouden gaan bedragen. Met de bijbestekken verwarming, warm water- en elektriciteitsvoorziening en inrichting van de keuken zou het totaalbedrag op ruim een half miljoen gulden uitkomen. Er was door maar liefst 54 aannemers ingeschreven. De hoogste inschrijving bedroeg fl. 495.000 en de laagste fl. 434.390. De inschrijvingen kwamen uit alle delen van het land. De laagste inschrijver Gersman en Zoetemeyer uit Alphen aan de Rijn werd de bouw gegund. Het gehele karwei diende op 14 februari 1939 klaar te zijn. Al vrij snel werd er met de bouw begonnen. Eerst het omvangrijke grondwerk en daarna het metselen. Burgemeester Goeman Borgesius mocht de herinneringssteen in metselen. Het gemiddelde aantal ingezette werklieden bedroeg ongeveer 60. Bij aanname van dit personeel genoten Steenwijkers de voorkeur. En zo veranderde het landelijke karakter nabij de Dennenallee en werd in één jaar tijds de Johan van den Kornputkazerne gebouwd. Eerder Garnizoensstad. Voor Steenwijk verliep 1938 in economische zin dan toch nog relatief gunstig. Maar dit aspect werd volledig overvleugeld door datgene wat zich in dat jaar in Duitsland ontwikkelde; de oorlog diende zich voor Steenwijk nog nadrukkelijker dan eerder aan. Vijf dagen na het openbaar worden van de kazerneplannen annexeerde Nazi-Duitsland Oostenrijk (Goeman Borgesius zin-speelde hier in zijn toespraak op). Voor Frankrijk en Engeland het teken om hun bewapeningen drastisch uit te breiden. Ook Nederlandse autoriteiten werden nerveuzer. Dit had voor Steenwijk al snel grote gevolgen. Een deel van de lichting 1937 welke op 25 maart met groot verlof zou gaan, bleef ook na die datum onder de wapenen. Deze door de omstandigheden versneld ingevoerde(nood)maatregel veroorzaakte een acuut tekort aan kazerneruimte. Vandaar dan ook dat verschillende legercontingenten eerder dan gepland de hun aangewezen nieuwe legerplaatsen moesten betrekken. Steenwijk hoorde daar ook bij.

Economische oppepper. Voor de middenstand had de verheffing tot garnizoensstad meer bedrijvigheid tot gevolg. Zo moesten bijvoorbeeld elke dag 300 magen gevuld worden. De meeste leveranties werden na aanbesteding gegund aan Steenwijker winkeliers. Zo plukte iedere neringdoende wel een graantje mee. Bioscopen mochten zich ook in een grotere belangstelling verheugen en voerden gereduceerde tarieven in. Makelaars hadden het ineens druk. De officieren en onderofficieren en hun gezinnen hadden keuze genoeg. Er was een behoorlijke leegstand. Keurig werden de adspiranthuurders van het station gehaald en langs de leegstaande huizen gereden. Burgerij. De burgerij op haar beurt deed ook veel om het de militairen zoveel mogelijk naar hun zin te maken. De fabriek was weinig sfeervol en er was vrijwel geen vertier. Aan de oproep om één of meerdere soldaten een avond uit te nodigen werd veel gehoor gegeven. Ook kwam vanuit de bevolking het initiatief om geld in te zamelen en dat aan te wenden voor de aanschaf van spullen voor recreatie. Deze actie resulteerde in de aankoop van muziekinstrumenten voor een op te richten muziekkorps. Op sportief gebied werden de krachten gemeten en er waren optredens in de tijdelijke kazerne. Deze optredens vielen goed in de smaak. Het kwam op zo’n avond voor dat het gebouw op de fundering stond te trillen als honderden het Friese volkslied uit volle borst zongen. Al deze activiteiten hadden tot gevolg dat de soldaten zich hier thuis gingen voelen. Eén hunner maakte dit compliment aan de Steenwijkers: “Laat Steenwijk economisch voordelen hebben bij de vestiging van het garnizoen, toch neemt niet het eigen belang maar de sympathie voor de soldaten de eerste plaats in de harten in.”’Maar dit alles liet niet onverlet dat er een oorlogsschaduw over Steenwijk was getrokken. De onvermijdelijke oorlog had zich nader aangediend aan Steenwijk. Hoofdtaak van het Steenwijker bataljon was het beveiligen van de Overijsselse oostgrens. In de begintijd werd elke maand aan de grens geoefend. Als de internationale situatie daartoe aanleiding gaf werd ook onverwachts naar de grens getrokken. Dit maakten de Steenwijker vrijdag 27 mei 1938 voor het eerst mee. ’s Morgens vroeg werden zij opgeschrikt door de mede-deling dat het garnizoen nog dezelfde morgen naar de grens moest. De soldaten vertrokken om 9 uur per trein terwijl voor het vervoer van de oorlogsuitrusting particuliere vrachtwagens gevorderd werden. Eén en ander veroorzaakte onder de bevolking wel enige ongerustheid. Uiteindelijk verbleef het garnizoen na de algemene mobilisatie op 28 augustus 1939 permanent aan de grens. De sores aan de grens laten een feestelijke inwijding niet toe van de Johan van den Kornputkazerne en valt vrijwel ongebruikt in Duitse handen. Bronnen: Jaargangen 1937, 1938, 1939 en 1940 Opregte Steenwijker Courant. Bewerkte en eerder door mij gepubliceerde artikelen in de Opregte Steenwijker Courant van 19 en 26 juni en 3 juli 1985 onder het thema ‘De Oudheidkamer vertelt…’ Auteur: Teun Smit.

Garnizoensstad Steenwijk In februari gonsde het alweer van de geruchten. Nu echter van geheel andere aard. Allerlei vermoedens werden geuit. Vermoedens die op 10 maart bewaarheid werden. Steenwijk zou een garnizoen binnen zijn grenzen krijgen. In de op die datum gehouden raadsvergadering werd gedeeltelijk opening van zaken gegeven. Als punt 6 stond op de agenda de aankoop en be- schikbaarstelling van grond voor de bouw van een kazerne. Nadat eerst besloten was vergaderd, kwam het voorstel van B&W aan de orde waarin zij de raad voorstelden: Onderhands aan te kopen een perceel grond, gelegen aan de Meppeler-weg en eigendom van de heer Rijkmans. Voor de bouw van de kazerne gratis ter beschikking te stellen een per-ceel grond, gelegen aan de Meppelerweg en Dennenallee, groot 6.43.60 ha, met dien verstande, dat de terreinen weer in volle eigendom van de gemeente komen, indien ze niet meer worden gebruikt voor het doel waarvoor zij ter beschikking van het rijk zijn gesteld. In een toelichting deelden B&W mee, dat 5.65.40 ha al eigendom was van de gemeente en dat dit fl. 11.950 aan huur opbracht. Het stuk grond dat van wethouder Rijkmans gekocht moest worden, had deze nog maar net in zijn bezit, maar wilde dit perceel, omwille van het algemeen belang, wel voor dezelfde prijs verkopen als waar voor hij het had gekocht, zijnde fl. 1.500 en fl. 10 kosten. Uit de daarop volgende discussie kwam naar voren dat defensie ook over dit kleine stukje land dat evenwijdig aan de Meppelerweg lag wilde be- schikken. Hierdoor zou een aaneengesloten geheel ontstaan. Het voorstel werd met algemenen stemmen aanvaard. Sommige fracties lieten het belang voor Steenwijk zwaarder wegen dan de partijprincipes, terwijl een andere partij over het bezwaar van de volgens haar te hoge prijs van het aan te kopen perceel heen stapte. Enkele raadsleden waren bezorgd voor de gevolgen indien het ooit tot een oorlog zou komen. De burgemeester antwoordde hierop dat als het zover mocht komen, de troepen niet meer in Steenwijk aanwezig zouden zijn, maar elders stellingen zouden betrekken.

Oefenterrein. Met het beschikbaar stellen van de grond voor de kazerne was Steenwijk er nog niet. Wat heb je aan een kazerne vol soldaten die nergens kunnen oefenen? Zo komen we bij een moeilijk punt voor Steenwijk. Het heeft B&W nogal wat moeite gekost om aan de voorwaarde van een oefenterrein te voldoen. Binnen de eigen gemeente was dit niet realiseerbaar en moesten de omliggende gemeenten uitkomst brengen. We laten de heeft Goeman Borgesius hierover zelf aan het woord: “Mijne gedachten gaan terug naar dien dag, toen tusschen de schaduwen van morgenpost als een zonnevlek lag de brief van den Commandant van het Veldleger, waarin Z.E. op de mogelijkheid van garnizoen te Steenwijk zinspeelde: een zwak schijnsel achter een berg hindernissen. Deze berg is overtrokken met behulp van meerdere toegewijde en behulpzame gidsen. Doch hoe hoog en hoe steil leek hij in den aanvang: maar staande op den Havelterberg en den Woldberg, leek hij reeds minder hoog en schepten wij moed. Want wij troffen daar aan onze beide ambtgenooten van Steenwijkerwold en Havelte, die met een ruime blijk, over grenzen heen, eenen gehele streek omvatten en de heidevlakte aan onze voeten werd het land van belofte, waar deze, uit militair oogpunt, het ideaal van oefenterrein naderde.” Het stemde hem tot grote erkentelijkheid dat zijn ambtgenoten hun volle medewerking verleenden, waardoor de kansen van Steenwijk vergroot werden. “Het ligt in de lijn van dezen tijd om grondgebied van een ander met troepen en zonder strijd te annexeeren: doch Steenwijk streefde niet naar gezagsuitbreiding, maar via den legalen weg van aankoop, naar bezitsvermeerdering. Maar daarvoor moet men kunnen beschikken over eene Heide-Maatschappij, die ons daarbij zeer waardevolle diensten heeft bewezen. Een wenk in deze richting van collega Stroink getuigde andermaal van een juist inzicht: het werk der Heide-Mij. En door haar met zoo groot tal van eigenaren gevoerde onderhandelingen hebben zich gekenmerkt door ijver, accuratesse en tact, waarvoor het mij eene behoef-te is den heeren Kruitbosh en Wijnbergen hulde en dank te brengen. Wij ingewijden beseffen hoeveel en hoe moeizaame arbeid door U is verzet, sedert den dag, dat mijn collega Eggink met u de eerste en belangrijkste stelling heeft genomen: de eigendommen van den heer Linthorst Homan,” aldus de burgemeester.

Economische oppepper. Voor de middenstand had de verheffing tot garnizoensstad meer bedrijvigheid tot gevolg. Zo moesten bijvoorbeeld elke dag 300 magen gevuld worden. De meeste leveranties werden na aanbesteding gegund aan Steenwijker winkeliers. Zo plukte iedere neringdoende wel een graantje mee. Bioscopen mochten zich ook in een grotere belangstelling verheugen en voerden gereduceerde tarieven in. Makelaars hadden het ineens druk. De officieren en onderofficieren en hun gezinnen hadden keuze genoeg. Er was een behoorlijke leegstand. Keurig werden de adspiranthuurders van het station gehaald en langs de leegstaande huizen gereden. Burgerij. De burgerij op haar beurt deed ook veel om het de militairen zoveel mogelijk naar hun zin te maken. De fabriek was weinig sfeervol en er was vrijwel geen vertier. Aan de oproep om één of meerdere soldaten een avond uit te nodigen werd veel gehoor gegeven. Ook kwam vanuit de bevolking het initiatief om geld in te zamelen en dat aan te wenden voor de aanschaf van spullen voor recreatie. Deze actie resulteerde in de aankoop van muziekinstrumenten voor een op te richten muziekkorps. Op sportief gebied werden de krachten gemeten en er waren optredens in de tijdelijke kazerne. Deze optredens vielen goed in de smaak. Het kwam op zo’n avond voor dat het gebouw op de fundering stond te trillen als honderden het Friese volkslied uit volle borst zongen. Al deze activiteiten hadden tot gevolg dat de soldaten zich hier thuis gingen voelen. Eén hunner maakte dit compliment aan de Steenwijkers: “Laat Steenwijk economisch voordelen hebben bij de vestiging van het garnizoen, toch neemt niet het eigen belang maar de sympathie voor de soldaten de eerste plaats in de harten in.”’Maar dit alles liet niet onverlet dat er een oorlogsschaduw over Steenwijk was getrokken. De onvermijdelijke oorlog had zich nader aangediend aan Steenwijk. Hoofdtaak van het Steenwijker bataljon was het beveiligen van de Overijsselse oostgrens. In de begintijd werd elke maand aan de grens geoefend. Als de internationale situatie daartoe aanleiding gaf werd ook onverwachts naar de grens getrokken. Dit maakten de Steenwijker vrijdag 27 mei 1938 voor het eerst mee. ’s Morgens vroeg werden zij opgeschrikt door de mede- deling dat het garnizoen nog dezelfde morgen naar de grens moest. De soldaten vertrokken om 9 uur per trein terwijl voor het vervoer van de oorlogsuitrusting particuliere vrachtwagens gevorderd werden. Eén en ander veroorzaakte onder de bevolking wel enige ongerustheid. Uiteindelijk verbleef het garnizoen na de algemene mobilisatie op 28 augustus 1939 permanent aan de grens. De sores aan de grens laten een feestelijke inwijding niet toe van de Johan van den Kornputkazerne en valt vrijwel ongebruikt in Duitse handen. Bronnen: Jaargangen 1937, 1938, 1939 en 1940 Opregte Steenwijker Courant. Bewerkte en eerder door mij gepubliceerde artikelen in de Opregte Steenwijker Courant van 19 en 26 juni en 3 juli 1985 onder het thema ‘De Oudheidkamer vertelt…’ Auteur: Teun Smit.